วิชาชีพครูถือเป็นอาชีพที่มีเกียรติในไลบีเรีย อย่างไรก็ตาม ฉันมีคำถามสำคัญสองข้อที่จะถามเกี่ยวกับข้อความนี้ หากงานนี้เป็นงานที่มีเกียรติจริง ๆ แล้วทำไมงานถึงพบว่าตัวเองอยู่ที่จุดต่ำสุดของชั้นมืออาชีพ? แล้วทำไมหลายคนถึงมองอย่างเหยียดหยาม? ไม่มีความลับใดที่ครูจะได้รับค่าตอบแทนน้อยที่สุดและได้รับความเคารพน้อยที่สุดในบรรดามืออาชีพทั้งหมดในประเทศนี้หากคุณเปรียบเทียบเงินเดือนของผู้ที่มีวุฒิการศึกษาระดับปริญญาตรีกับบุคคลอื่นที่มีวุฒิการศึกษาเดียวกันในสาขาวิศวกรรมศาสตร์หรือการบัญชี ฯลฯ คุณจะสังเกตได้ว่ารายรับของผู้สำเร็จการศึกษานั้นสูงกว่าในอดีตมาก คุณจะเห็นด้วยกับฉันว่าเพราะเงินเดือนต่ำ มาตรฐานการครองชีพของครูหลายคนจึงค่อนข้างต่ำ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้รับความเคารพอย่างที่มืออาชีพคนอื่นๆ ได้รับ และคุณจะเห็นด้วยกับฉันด้วยว่าในสังคมของเรา ผู้ที่มีทรัพย์สินหรือมีฐานะดีจะได้รับความเคารพนับถือได้เร็วกว่าผู้ที่เสียเปรียบทางการเงิน ใครก็ตามที่ไม่มีศักยภาพทางการเงินและไม่มีความกล้าแสดงออกมากพอที่จะกำจัดตัวเองจากความอ่อนแอดังกล่าวมีแนวโน้มที่จะพัฒนาความภาคภูมิใจในตนเองต่ำ
ฉันนึกถึงเรื่องที่เพื่อนร่วมงาน
ของฉันเล่าให้ฟังเมื่อนานมาแล้ว เขากล่าวว่าก่อนเกิดสงครามกลางเมือง เขาทำงานเป็นครูในโรงเรียนสัมปทานเหมืองแร่แห่งหนึ่ง เมื่อใดก็ตามที่พวกเขารับค่าจ้างทุกสิ้นเดือน เพื่อนร่วมงานของพวกเขาในสาขาวิชาชีพอื่น ๆ ที่ได้รับสัมปทานจะเยาะเย้ยพวกเขา เพราะเงินเดือนของครูต่ำกว่าเงินเดือนของคนงานอื่น ๆ มาก
นอกจากเรื่องเงินเดือนแล้ว ยังมีความเชื่อผิดๆ ที่ว่าผู้ที่เข้ามาประกอบวิชาชีพครูส่วนใหญ่ไม่มีความเฉียบแหลมทางวิชาการ ดังนั้นโรงเรียนหลายแห่งจึงเต็มไปด้วยครูธรรมดาเพราะอาชีพนี้เป็นที่ทิ้งสำหรับคนที่ไม่มีไหวพริบเพื่อหางานที่ดีกว่าที่อื่น
การยืนยันนี้อยู่ห่างไกลจากความจริง ครูเป็นผู้ที่มีทักษะสูงและมีคุณวุฒิ หากไม่เป็นเช่นนั้น พวกเขาจะไม่ได้มีส่วนสนับสนุนความต้องการทรัพยากรมนุษย์ของประเทศนี้อย่างมหาศาล ผมไม่ได้บอกว่าไม่มีครูธรรมดา มีครับ แต่กรณีของอาจารย์มีแนวโน้มที่คนจะด่ากันไม่เต็มปาก ตามความเป็นจริงแล้ว ความธรรมดาสามัญจะตัดขาดในทุกวิชาชีพ และไม่ควรถูกมองว่าจำกัดอยู่แต่ในวิชาชีพครูเพียงอย่างเดียว
เนื่องจากความเข้าใจผิดที่ผู้คนมีเกี่ยวกับงานสอน พวกเขามักจะใช้คำคุณศัพท์ว่า “น้อย” เพื่ออธิบายงาน? ด้วยเหตุนี้ จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะได้ยินคำถามเหล่านี้เกี่ยวกับงาน “เขา/เธอไม่พบงานสอนแม้แต่น้อยหรือ?” หรือคุณยังสอนอยู่?” ความหมายของคำถามหลังคือ “คุณไม่ได้งานที่ดีกว่านี้แล้วหรือ” ให้ฉันชี้ให้เห็นอย่างรวดเร็วที่นี่ว่าการสอนไม่ใช่งานเล็กน้อย มันเป็นงานที่ใหญ่มาก ต้องใช้เวลา ความพยายาม และความเฉลียวฉลาด นั่นเป็นเหตุผลที่ต้องใช้การฝึกอบรมและการให้คำปรึกษาอย่างมาก ดังนั้นจึงเป็นเรื่องที่โง่เขลาสำหรับคนที่จะเชื่อว่าใครก็ตามสามารถคว้ามาจากถนนและวางไว้ในห้องเรียนเพื่อสอนได้
แม้จะมีองค์ประกอบเชิงลบที่กำหนด
ให้กับวิชาชีพครู แต่ผู้คนก็ยังคาดหวังในตัวครูมาก ดังนั้นเมื่อไรก็ตามที่ครูลื่นล้ม ประชาชนจะเริ่มพูดถึงครูคนนั้นอย่างรุนแรงที่สุด นี่คือที่ที่พวกเขาใช้คำคุณศัพท์ “ทั้งหมด” เพื่ออธิบายถึงครู แต่ในกรณีนี้ คำคุณศัพท์จะใช้ในทางเสื่อมเสียมากกว่าความหมายเชิงสร้างสรรค์
หากนักเรียนสอบตก ครูจะรับผิด หากสิ่งที่ตรงกันข้ามเกิดขึ้น นักเรียนเป็นผู้เสียเครดิต ไม่ใช่ครู หากผู้บริหารโรงเรียนทำงานผิดพลาด เขาก็รีบโยนความผิดไปที่หน้าประตูบ้านของครู หากเกิดการจลาจลในโรงเรียน ครูมักจะถูกกล่าวหาว่ายุยงให้นักเรียนก่อการจลาจล โดยรวมแล้วครูมักจะได้รับส่วนแบ่งจากสิงโตสำหรับสิ่งเน่าเสียทุกอย่างที่เกิดขึ้นในโรงเรียน
แม้แต่ในชุมชนก็เช่นเดียวกัน หากเด็กประพฤติตัวไม่ดีในบ้านหรือตามท้องถนน คำถามที่มักถูกถามคือ เป็นสิ่งที่ถูกสอนในโรงเรียนหรือไม่? คนที่ถามคำถามเช่นนี้ดูเหมือนไม่ได้คิดว่าการสอนเริ่มที่บ้านก่อน และถ้าผู้ปกครองปฏิเสธความรับผิดชอบ ครูก็จะไปไกลกว่านี้ไม่ได้แล้ว น่าเสียดายที่พ่อแม่หลายคนหมกมุ่นกับการรับมือกับความยากลำบากทางเศรษฐกิจในปัจจุบันเสียจนมีเวลาอยู่กับลูกน้อยมาก ดังนั้นพวกเขาจึงมองว่าโรงเรียนเป็นสิ่งทดแทนบ้านที่เป็นไปได้ ข้อเท็จจริงของเรื่องนี้คือบ้านและโรงเรียนเป็นสองสถานที่ที่แตกต่างกัน และผู้ที่รับผิดชอบในการจัดการการตั้งค่าเหล่านี้มีหน้าที่รับผิดชอบตามลำดับในการปฏิบัติตาม
การสอนเป็นงานที่ซับซ้อน ต้องใช้เวลาและความพยายามอย่างมาก หลังจากผ่านอุปสรรคทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับมัน และสิ่งที่คุณได้รับกลับมาคือคำเยาะเย้ย มันบั่นทอนคุณจากการอยู่ในอาชีพนี้ และยังบั่นทอนกำลังใจของผู้ที่กำลังคิดจะเสี่ยงภัยจากการทำเช่นนั้น ดังนั้นผู้ที่เข้าสู่อาชีพนี้ควรได้รับคำชมเชยในการอยู่ที่นั่น แทนที่จะลดหรือตราหน้าพวกเขาว่าไร้ตัวตนโดยสิ้นเชิง
เกมส์ออนไลน์แนะนำ >>> สล็อตแตกง่ายเว็บตรง
